Piotrowice przed 1945 rokiem tworzyły rozległą społeczność wiejską opartą na kilku miejscowościach. Obecnie, jest to gmina Dygowo. W Kołobrzegu, niektórzy nawet nie wiedzą, że w powiecie kołobrzeskim jest taka wieś...

Piotrowice znajdują się 18 kilometrów od Kołobrzegu. Zajmują część płaskowyżu, który otacza dolinę Parsęty - odległość 1,7 km od rzeki. Najwyższe wzniesienie 44,8 m. Po raz pierwszy, nazwa wsi pojawia się w źródłach w 1263 roku jako Petervitz. W 1330 roku było to już Peterkevitze, w 1618 roku Petervise, a w 1784 roku Peterwitz. W 1945 roku obowiązywała nazwa Pietakowice, a od 1951 roku Piotrowice. Według dra A. Chludzińskiego, jest to nazwa patronimiczna, odojcowska od imienia Pieter, Pietrek.

Jednak historia miejscowości jest o wiele starsza, niż występowanie jej nazwy na średniowiecznych pergaminach. Po pierwsze, w okolicy odnaleziono zabytki z epoki brązu, co dowodzi, że istniało tu osadnictwo o wiele wcześniejsze, którego potwierdzenie mieliśmy także w przypadku innych miejscowości gminy Dygowo. Do tego, dochodzi osadnictwo z okresu wczesnego średniowiecza, o czym świadczy wybitne w skali Pomorza znalezisko z 1913 roku. Do odkrycia doszło na żwirowisku, na którym natrafiono na złoty naszyjnik o wadze niemal 1,9 kg. Okazało się, że to wspaniały zabytek, który z jednej strony dowodził o kontaktach handlowych ziemi kołobrzeskiej, z drugiej, wskazuje na pozycję społeczno-gospodarczą tych terenów z owego okresu, mając na uwadze działalność grodów w Bardach i Świelubiu. Szerzej na ten temat będę chciał napisać w przyszłym roku, gdyż liczę, że być może będzie ciekawa informacja dla miłośników historii Kołobrzegu.

Aktywność wsi Piotrowice, znanej ze źródeł historycznych, przypada na okres funkcjonowania państwa Gryfitów i akcji kolonizacyjnej. Pod datą 1263 mamy informację o uposażeniu parafii we Wrzosowie i tam pojawiają się Piotrowice. Wieś stanowiła własność książęcą. W 1319 roku mamy informację, że Lubbert Glasenapp sprzedał Piotrowice dziekanowi kapituły kołobrzeskiej - Ludwikowi de Wida. W 1330 roku zatwierdzono zamianę tej wsi na Czernin, czego dziekan de Wida dokonał z Wulffem Schmelingiem. Po okresie reformacji kwestie własnościowe wsi Piotrowice są wspólne z Kłopotowem (zobacz).

Niestety, w zakresie historii miejscowości, większość informacji pochodzi z XIX i XX wieku. Jeśli idzie o liczbę mieszkańców, była to mała wieś, od 105 osób w 1780 roku. W 1861 roku było tam już 270 mieszkańców. W 1885 roku mieszkało tam 227 osób. W XX wieku mamy zestawienia łączne dla gminy i liczba mieszkańców zmieniała się od 298 w 1910 roku do 725 w 1939 roku. Sytuacja Piotrowi i okolicznych miejscowości uległa poprawie, dzięki budowie mostu na Parsęcie w 1913 roku. Dzięki poprawie komunikacji, łatwiej było dojechać do Dygowa, Wrzosowa czy Kołobrzegu. W 1915 roku Piotrowice otrzymały połączenie drogowe z Lubiechowem. w 1935 roku drewniany most na Parsęcie zastąpiono nowoczesną konstrukcją żelbetonową.
 
Piotrowice, co do zasady, były wsią rolniczą. Uprawiano tu przede wszystkim ziemniaki. Prowadzono gospodarkę nasienną (żyto i owies), a także rośliny pastewne i owoce. Pomimo tego, że okolica była uboga w łąki, hodowano trzodę chlewną i bydło. Do skarmiania zwierząt używano kartofli.

Z zapisów historycznych wynika, że szkoła w Piotrowicach miałaby powstać już w 1822 roku, ale budynek potem sprzedano. Richard Schummacher założył w nim stolarnię. Docelowy budynek szkoły powstał dopiero w 1928 roku. W 1939 roku uczyło się tu 18 chłopców i 20 dziewcząt.

Na terenie miejscowości zachowało się kilka historycznych obiektów, w tym ryglowa chałupa z XIX wieku, a także dwór z II połowy XIX wieku wraz parkiem dworskim. Znajdziemy tak również kilka obiektów XX-wiecznych, bez większej wartości artystycznej.

Robert Dziemba