Nie znamy liczby mieszkańców Kołobrzegu w okresie wczesnego średniowiecza. Biorąc jednak pod uwagę bogactwo grodu i jego znaczenie polityczne, musiała to być dość duża społeczność, wliczając w to podgrodzia. Podobnie, nie mamy informacji dotyczących mieszkańców w okresie lokacyjnym, gdy do nowego ośrodka zaczęli napływać niemieccy koloniści, ale także mieszkańcy ośrodka grodowego. Niestety, źródła nie posiadają liczb mieszkańców. W okresie średniowiecza pewne zapiski ujawniają nam demografię miasta w okresie zarazy, gdy pojawiają się informacje o zgonach obywateli. Niestety, dotyczy to już XVI wieku, a więc późnego średniowiecza. Powiedzenie, że w okresie wcześniejszym w Kołobrzegu żyło ponad 3-4 tysiące ludzi, nie będzie przesadzone. W 1564 roku wybuchła zaraza, która w Kołobrzegu trwała przez rok Według zapisków, pochłonęła ona trzech kołobrzeskich burmistrzów: Mikołaja Schlieffena, Jana Puttkamera i Piotra Gottschalka. Umarł również jeden z pastorów wraz z dziećmi. W rok zaraza pochłonęła 2000 mieszkańców. Plaga trawiła Kołobrzeg także w 1588 roku i tu mamy informację, że w mieście w tym roku żyło około 5540 ludzi. W 1611 roku w mieście żyło już około 6070 osób.

Jak to już było powiedziane, szczęśliwe czasy, w których miasto się rozwijało, a ludzie w Kołobrzegu bogacili, przerywały także wojny. Taki okres nadszedł w związku z wojną trzydziestoletnią (1618-1648). Był to okres niezwykle trudny, a Kołobrzeg od 1627 roku był pod okupacją wojsk cesarskich. Jak mówią historycy, tam gdzie pojawia się głód, tam też jest jego siostra – zaraza. Wojna natomiast to okres, w którym żołnierze rekwirują żywność mieszkańcom, w myśl zasady, że wojna żywi wojnę. Ubodzy okradani są nawet z tych resztek, które posiadają na czarną godzinę. Ostatni Gryfita na tronie szczecińskim, książę Bogusław XIV wystosował w 1630 roku skargę do cesarza Ferdynanda II w tej sprawie. Czytamy w niej m.in. „Zabiera się ludziom wszystko, aż do ostatniej koszuli na grzbiecie, jak to czyni pułkownik Canti w Stargardzie. Okropne zuchwalstwa nie omijają i służby bożej, gdzie żołnierze przeszkadzają nie tylko w nabożeństwach, ale również rabują kościoły, otwierają groby w celach rabunkowych. Książęca władza i dochody zostały już tak ograniczone, że książęcy stół ma mniej do dyspozycji, niż przeciętny kapitan z armii Walensteina. Wobec poddanych księcia żołnierze dopuszczają się wszelkich bezeceństw, gwałcąc kobiety i panny, a często nawet nie szczędząc i trupów. Nie mniej dotkliwie objawia się gniew żołnierzy w postaci pożarów, plądrowania i wymierzania kar chłosty. Przez rekwizycję środków żywnościowych ludzie zostali wtrąceni w taką nędzę i w tak straszliwy głód, że muszą się żywić nienaturalnymi potrawami, jak wywary z różnego zielska, pąki traw i drzew. W kilku wypadkach doszło do tego, że żywiono się mięsem ludzkim, a jedna matka, by nasycić się mięsem, zabiła i ugotowała własne dziecko. Wszystkie te rzeczy spowodowane zostały przez postępowanie wojska cesarskiego, z którym ani poganie, ani Turcy równać się w tej mierze nie mogą, a nawet sam diabeł we własnej postaci z piekła rodem nie mógłby być gorszy” (za „Kroniką Kołobrzegu” H. Kroczyńskiego). Zapewne nie lepiej było w Kołobrzegu, gdzie spalono 5 kościołów. 11 września 1630 roku w mieście wybuchł ogromny pożar, który strawił południowo-zachodnią część miasta, mały kościół nad Parsętą, razem 128 domów z Domem Żeglarza na czele. Przyczyną pożaru, był wystrzał żołnierza cesarskiego w słomę w domu Hansa Boltena. Finałem tego wszystkiego było oblężenie Kołobrzegu przez Szwedów w latach 1630-31, ale zanim do tego wszystkiego doszło, przyszła zaraza, najstraszniejsza w dziejach miasta. Od 23 czerwca do 30 września zmarło 3500 osób, zarówno kołobrzeżan, jak i żołnierzy armii cesarskiej, która wówczas okupowała Kołobrzeg. Nie wiadomo, czy wszystkie zgony były spowodowane chorobą, pozwala to jednak na wysunięcie hipotezy, że w tym czasie Kołobrzeg musiał liczyć ok. 7 tysięcy mieszkańców, gdyż w połowie XVII wieku żyło tu tylko 3500 osób.

W 1672 roku liczba kołobrzeżan rosła i wynosiła ok. 4100 mieszkańców. Wzrost ten przypadł już jednak na okres Kołobrzegu w państwie brandenburskim, jednakże na czasy recesji gospodarczej nad Parsętą. W ciągu pół wieku liczba obywateli wzrosła. W 1740 mieszkało tu 5027 osób, a w 1756 roku 5136. W tym roku wybuchła jednak wojna siedmioletnia (1756-1763). Początkowo, Kołobrzeg nie był na teatrze rozgrywanych działań wojennych, ale wszystko zmieniło się w 1758 roku, gdy tutejszą twierdzę dość krótko oblegali Rosjanie. To była uwertura do kolejnych zniszczeń i cierpienia obywateli. Rosjanie powrócili z ogromną flotą w 1760 roku i pomimo bombardowania miasta nie udało się go zdobyć. Oblężenie zostało powtórzone w 1761 roku i trwało kilka miesięcy. Brak jedzenia i szerzące się choroby, a także zamarznięcie wody w fosach było powodem, dla którego komendant miasta podpisał kapitulację 16 grudnia 1762 roku. W tym czasie miasto liczyło 4000 ludzi. W kolejnych latach liczba mieszkańców nieco wzrastała, ale były także spadki, że nie było tu więcej niż 3940 osób.

Jak zawsze po wojnie rozpoczął się czas odbudowy. W 1791 roku liczba mieszkańców liczyła 4259 osób, a w 1807 roku 4445. Niestety, w tym roku trwało oblężenie twierdzy kołobrzeskiej w wojnie francusko-pruskiej. Kilkumiesięczne działania wojskowe doprowadziły miasto do ruiny. Poważnie ucierpiały kołobrzeskie wioski. Były duże problemy z żywnością. Wieś wyludniała, tam, gdzie był głód, tam była i zaraza. W Kołobrzegu aż tak źle nie było jak na wsi, ale liczba mieszkańców w 1808 roku wyniosła 4027.

Zmiany demograficzne w mieście w XIX wieku widoczne są wprost. W 1811 roku było tu 5597 osób, w 1831 - 6621, a już w 1852 roku 8658. Co stało za tym wzrostem? Powstanie uzdrowiska i zmiana miejskiej gospodarki spowodowała, że zaczęło tu przybywać wielu ludzi. Proces ten zbiegł się z wydarzeniami wiosny ludów, a także migracji w Prusach w połowie XIX wieku, ale dla Kołobrzegu był on bardzo korzystny. Wraz z napływem ludności, napływał kapitał, a miasto się rozbudowywało i modernizowało. W 1861 roku mieszkało tu już 10082 osób i liczba ta stale rosła do 19184 osób w 1899 roku, a więc uległa niemal podwojeniu. Warto tu pokreślić, że na wzrost populacji miasta wpływało także poprawienie higieny, mniejsza śmiertelność i brak epidemii.

W 1902 roku Kołobrzeg miał 21158 mieszkańców. Liczby rosły do I wojny światowej. Niestety, ten konflikt spowodował duże spadki ludności. I choć miasta wojna nie dotknęła bezpośrednio, to wielu mieszkańców zginęło na froncie, a spora liczba migrowała. W 1916 roku żyło tu 22814 osób. Po zakończeniu wojny, sytuacja była trudna z gospodarczego punktu widzenia, ale Kołobrzeg był uzdrowiskiem i szybko zaczął sobie radzić. Ostatecznie, w 1936 roku Kołobrzeg miał 36617 mieszkańców. Kres tej liczbie przyniosła II wojna światowa. Front szczęśliwie omijał miasto, ale było tak do 1945 roku. Wraz z oblężeniem Kołobrzegu w marcu 1945 roku wiele osób ewakuowano drogą morską, wiele zginęło. Część mieszkańców jednak została. Deportacje Niemców zakończono tu w 1947 roku, a od wiosny 1945 roku do miasta napływali polscy mieszkańcy. W 1950 roku było tu 6800 pionierów. Od tego czasu liczba ludności tylko rosła. Już w 1955 roku było tu 10300 obywateli. 20 tysięcy ludzi miasto przekroczyło w 1963 roku. Co dekadę, liczba mieszkańców ulegała dalszemu wzrostowi. 30 tysięcy przekroczyliśmy w 1974 roku, a 40 tysięcy w roku 1984. W 1989 roku żyło tu 44426 osób. Liczby te rosną aż do końcówki lat 90-tych. W 1997 roku Kołobrzeg miał 47460 mieszkańców. W kolejnych latach było niewielkie wahnięcie, ale po 2000 roku rozpoczyna się tendencja spadkowa. W Kołobrzegu widoczne są różne wahnięcia, ale największe spadki widoczne są w okresie pandemii, ale na początku trzeciej dekady XXI wieku, liczba mieszkańców spada i to bardzo wyraźnie. Jak to już zostało wskazane z materiałach prasowych, pod koniec 2022 roku mieszkało tu tylko 40599 osób zameldowanych na stałe i 1414 osób zameldowanych na pobyt czasowy, co daje 42013 osób. Ostatni raz, taka liczba mieszkańców została tu odnotowana w 1986 roku.

Robert Dziemba