16 grudnia 1952 roku o godzinie 14.15 w mokotowskim więzieniu na mocy mordu sądowego został rozstrzelany komandor Stanisław Mieszkowski. W sfingowanych procesach w latach 1947-54 kary więzienia otrzymało 14 oficerów Marynarki Wojennej. Po II wojnie nakłoniono ich do służby w „ludowej” Marynarce, odwołując się do ich uczuć patriotycznych: ,,…jesteście wybitnymi oficerami, do Gdyni przybywają młodzi chłopcy z całej Polski, dla których jesteście autorytetami. Wracajcie do służby!...”. Przez ponad pięćdziesiąt lat pamięć o nich starano się zacierać. Nie mieli pomników, a nawet grobów.

Staraniem Ligi Morskiej i Rzecznej (której był członkiem) młodzież z całej Polski wybudowała symboliczne miejsce pamięci Komandora Stanisława Mieszkowskiego. U podnóża kołobrzeskiej latarni morskiej posadowiono pomnik –pierwszego polskiego kapitana portu Kołobrzeg. Od 2007 roku spotykamy się w tym miejscu aby oddać hołd tym wszystkim, którzy walczyli o wolną Polskę. Szczątki komandorów zostały odnalezione i zidentyfikowane na warszawskiej tzw. Łączce, tajnym cmentarzysku ofiar terroru, mordowanych w mokotowskim więzieniu przy ul. Rakowieckiej. W 2017 wrócili do Gdyni miejsca swojej służby.

W Kołobrzegu w najbliższy piątek o godzinie 14.15 przy latarni morskiej okrętowe syreny dadzą sygnał do rozpoczęcia uroczystości. Oddamy hołd Stanisławowi Mieszkowskiemu i tym dla których Ojczyzna to dobro najwyższe.

W powojennej historii Kołobrzegu znaleźć można wiele Postaci bez wątpienia godnych tytułu "Wzorca Polaka, Obywatela, Człowieka”. Jedną z nich jest Stanisław Mieszkowski.

Urodził się 17 czerwca 1903 r. w Piotrkowie Trybunalskim. Uczęszczał do gimnazjów w rodzinnym mieście i Pabianicach, działał w harcerstwie. Po wybuchu I wojny światowej został wywieziony wraz z rodziną do Rosji. Po powrocie do Polski w 1919 r. podjął naukę w Państwowym Gimnazjum im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego w Siedlcach. Po wybuchu wojny z bolszewikami wstąpił ochotniczo w szeregi Wojska Polskiego, otrzymując przydział do piechoty. Wraz ze swym pułkiem pełnił służbę na terenie Śląska Cieszyńskiego. Po demobilizacji powrócił do szkoły, gdzie w 1923 r. zdał maturę. Po ukończeniu kursu unitarnego w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie w 1924 r. wstąpił do Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Toruniu. Naukę zakończył trzy lata później w stopniu podporucznika, po czym rozpoczął służbę w polskich siłach morskich.

Pierwsze stanowisko służbowe objął w dywizjonie ćwiczebnym w Gdyni, jako oficer wachtowy trałowca ORP "Rybitwa". W 1928 wyznaczono go dowódcą plutonu w Kadrze Marynarki Wojennej w Świeciu, a rok później został oficerem wachtowym okrętu szkolnego ORP Wilia. Od 1930 do 1931 był wykładowcą w Szkole Specjalistów Morskich w Świeciu, po czym pełnił funkcję zastępcy dowódcy okrętu na torpedowcach OORP "Podhalanin" i "Mazur". W 1933 rozpoczął służbę W-dywizjonie kontrtorpedowców w Gdyni, Będąc I oficerem artylerii niszczyciela ORP Burza, a od 1934 pracował w Kierownictwie Marynarki Wojennej w Warszawie, gdzie zajmował etat kierownika Referatu Broni Szefostwa Artylerii i Służby Uzbrojenia. W 1935 dowodził kanonierką ORP Generał Haller i torpedowcem ORP "Ślązak". Jeszcze w tym samym*' roku wyznaczono go dowódcą torpedowca ORP ,,Mazur", kierownikiem grupy artylerii w Centrum Wyszkolenia Specjalistów Floty w Gdyni. W 1936 r. został oficerem artylerii w Dowództwie Floty, a następnie z ramienia Szefostwa Artylerii i Służby Uzbrojenia nadzorował budowę stawiacza min ORP "Gryf" w Hawrze (Francja). W 1937 był I oficerem artylerii w pierwszych załogach niszczycieli OORP "Grom" i ,,Błyskawica" oraz zasiadał w komisjach odbioru tych okrętów w Cowes (Wielka Brytania). Od 1938 służył stanowiskach dowódcy ORP ,,Generał Haller" i dowódcy Oddziału Podchorążych Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej. Oddziałem Podchorążych kierował do czasu ewakuacji Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej na Wołyń przed rozpoczęciem II wojny światowej.

Podczas kampanii wrześniowej dowodził początkowo grupą kanonierek i kanonierką ORP ,,Generał Haller" w dywizjonie minowców, biorąc udział w obronie przeciwlotniczej gdyńskiego portu, osłonie stawiania min morskich na Zatoce Gdańskiej (Operacja ,,Rurka") oraz przejściu grupy na Hel. Po wyokrętowaniu załóg kanonierek 3 września objął dowództwo odcinka przeciwdesantowego na cyplu helskim. Od 14 września do zakończenia obrony Wybrzeża dowodził baterią dział wymontowanych w Jastarni z trałowców typu FM. W momencie kapitulacji Półwyspu Helskiego 2 października dostał się do niewoli niemieckiej i przez resztę wojny znajdował się w oflagach: X B Nienburg, XVIII B Spittau j Li C Woldenberg. W trakcie mozolnej pracy zrealizować postawione przed sobą cele. Takim człowiekiem był komandor Stanisław Mieszkowski, który pielęgnował w sobie postawę tak ważną dla utrzymania polskiej tożsamości narodowej. Całym swym życiem dawał tego dowody.

Brał udział w wojnie 1920 roku, obronie Gdyni i Helu w 1939, a co za tym idzie obrony wolnej Polski, rozpoczęcie prac odbudowy kołobrzeskiego portu, organizacja i pierwsza komenda Oficerską Szkołą Marynarki Wojennej, tworzenie nowoczesnej floty. Pozytywistyczna praca od podstaw. Jej zwieńczeniem była postawa po aresztowaniu, ciężkim śledztwie i ostatecznie na ławie oskarżonych. Ludziom, takim jak Stanisław Mieszkowski, zawdzięczamy, że wizerunek Polaka nie jest tylko legendą.

Tak należny mu pomnik jest nie tyle upamiętnieniem zamierzchłych wydarzeń, ile dowodem na to, że zarówno on jak i jego ideały, wciąż są nam bliskie w ponownie wolnej i niezależnej Polsce.